“ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မေဟသီ ေပါင္းစံုၿခင္း”

အတိုေၿပာရရင္ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာမွာ ေက်ာင္းၿပီးသြားလို႔ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္စီ ၿပန္သြားခဲ့ၾကတယ္ေပါ့။

မေဟသီလည္း ပုသိမ္ၿပန္၊ ကိုယ္လည္း ေတာင္ငူၿပန္။ သိပ္မၾကာပါဘူး ေအာင္စာရင္းေတြထြက္ၿပီး ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ၿခားသင္တန္းေတြတက္ဖို႔ ရန္ကုန္ကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ မေဟသီလည္း ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္က ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ၿပန္ေခၚခဲ့တဲ့ Master of Engineering တက္ဖို႔ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ (အိမ္ေထာင္ က်ၿပီးၿပန္ေၿပာၿပမွ သိခဲ့ရတာပါ)။

ကၽြန္ေတာ္လည္း Computer Networking သင္တန္းေတြ၊ Web Developer သင္တန္းေတြ၊TOEFL ေၿဖဖို႔ USIS မွာ သင္တန္းေတြ တက္ေနခဲ့တယ္။ မေဟသီလည္း M.E ဆက္တက္ေနခဲ့တယ္လို႔ အတူေန သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီကေန သိခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက MICT Park က သင္တန္းၿပီးလို႔အၿပန္ ရန္ကုန္နည္းပညာ တကၠသိုလ္ (ၾကိဳ႕ ကုန္း) မွာ ဘြဲ႔လက္မွတ္သြားအထုတ္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ မေဟသီကို ေက်ာင္းမွာ ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးသားကလြဲလို႔ ဘာမွ အဆင္သင့္မၿဖစ္ေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေၿပးေရွာင္ပုန္းေနလိုက္ရတာေပါ့။ ႏွလံုးသားေတြ မနာက်င္ေစဖို႔ အသိမဲ့တဲ့ ႏွလံုးသားရဲ႕ ေၿခလွမ္းကို တားရမယ္ေလ။

ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မဟာရည္ရြယ္ခ်က္ၿဖစ္တဲ့ America မွာ Scholarhip နဲ႔ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေရးကို ေရွးရႈ႕ ၿပီး TOEFL ကို အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ အသည္းအသန္ၾကိဳးစားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ၂၀၀၅ခုႏွစ္မွာ TOEFL ကို Paper Based ေၿဖဆိုခဲ့ၿပီး (၆၂၃) မွတ္ရခဲ့တယ္။ (ၾကံဳၾကြားေလးဗ်..အဟီး)။ Boston ေက်ာင္းမွာ Undergrad ကို Computer Science ဘာသာရပ္နဲ႔ Full Scholarship ရခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀အတြက္ အေၿပာင္းအလဲ တစ္ခု ၿဖစ္ခ်ိန္တန္ၿပီလို႔ မွတ္ယူခဲ့ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့မိတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ၾကမၼာဆိုးက ကၽြန္ေတာ္ကို ေက်ာင္းသြားတက္ရမယ့္ အေၿခအေနကေနၿပီး ဖယ္ရွားလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ American Consul (ကိုရီးယားမၾကီး) နဲ႔ visa ရဖို႔ USIS သင္တန္းက သူငယ္ခ်င္း (၄) ေယာက္ ၀င္ေတြ႔တဲ့အခါမွာ Reject ထိသြားခဲ့တယ္ဗ်ာ။ အေမရိကန္နဲ႔ ၿမန္မာ ႏိုင္ငံေရးေတြ ရုပ္ေထြးေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဖက္က ေတာင္းဆိုေတာင္းဆို.. အဲဒီကိုရီးယားမၾကီးကၽြန္ေတာ္ကို ေနာက္ဆံုးေၿပာသြားခဲ့တဲ့ စကားေလးက - “စိတ္ဆႏၵၿပင္းၿပစြာ ပညာသင္ၾကားေနခ်င္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေနရာေဒသဆိုတာ အေရးမၾကီးပါဘူး၊ အဓိက က ပညာပါ၊

အခုဆိုရင္ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ Library ေတြ၊ Internet ေတြ ေပါေပါသီသီ ရေနၿပီေလတဲ့”။ International Student ေတြအေနနဲ႔ Consul Fee (USD 100) ေပးရၿပီးေတာ့ စကားေၿပာဖို႔ ၁၀ မိနစ္သာ ရတဲ့အခ်ိန္အခါေလးမွာ ငယ္ရြယ္ၿပီး အေတြ႔အၾကံဳမရွိေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဘက္က ဘယ္လိုမိ်ဳး အစြမ္းထက္တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ Debate လုပ္ရမလဲဗ်ာ။ စကားေၿပာရတာက မွန္ခန္းၾကီးထဲမွာဗ်။ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔က မွန္ၾကီးကာထားေသးတယ္။ သူ႔အသံကို စပီကာကေနၿပီးပဲ ၾကားရတာ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ေဒါသေတြထြက္ၿပီး မွန္ၾကီးကို ေၿပးကန္ပစ္လိုက္တယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္အိမ္ၿပန္အလာ ေစာင့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အဆင္ေၿပခဲ့လားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဆင္မေၿပခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေၿပာၿပခဲ့ၿပီး လူက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ၿဖစ္သြားခဲ့တယ္။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ဘာမွ မလုပ္ၿဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီမွာပဲ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေၿပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပါပါးက အိမ္ကို ၿပန္လာခဲ့ဖို႔။ ရန္ကုန္မွာ ဆက္မေနေတာ့ဖို႔ ေၿပာပါတယ္။ တစ္လတစ္လေပးရတဲ့ စားရိတ္က မေသးတဲ့အတြက္ အိမ္ၿပန္လာၿပီး အိမ္အလုပ္ကို လုပ္ဖို႔ပဲ တြင္တြင္ေၿပာေနခဲ့ေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အိမ္ကို မၿပန္ခ်င္ေသးဘူး။ ရွင္းရွင္းေၿပာရရင္ သားအဖေတြ စကားမ်ားၾကတာေပါဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ ပါပါးက မင္းဘ၀ မင္းဖာသာမင္း စီစဥ္ေတာ့ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ ၂ လေလာက္ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြက်ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြက အားေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာပဲ အလုပ္စ၀င္လုပ္ေနၿပီၿဖစ္တဲ့ အတူေနသူငယ္ခ်င္း (ကိုမင္းအိမ္ၿဖဴ) က ကၽြန္ေတာ္ကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ စတင္အားေပးေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အေတြးထဲကို အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြး စတင္၀င္ေရာက္ေစခဲ့သူပါ။ အလုပ္ေတြလိုက္ေလွ်ာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ကို အေဖာ္လိုက္ေပးခဲ့သူပါ။ အခုလို ကၽြန္ေတာ္ကို Blog ေရးၿဖစ္ေနေစခဲ့တဲ့ သူဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ အစစ အရာရာအတြက္ ေက်းဇူးပါ ကိုမင္းအိမ္ၿဖဴ။

လိုရင္းေၿပာရရင္ Company တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ Director တစ္ေယာက္ရဲ႕ P.A ၿဖစ္သြားခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ Probation ၃ လ ေက်ာ္လြန္လို႔ လခေလးလဲ ေကာင္းလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ တနဂၤေႏြေန႔တစ္ရက္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ လမ္းမေတာ္ ၉ လမ္းထိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မေဟသီေလးနဲ႔ ပက္ပင္းသြားတိုးေတာ့တာပါပဲ။ လူကေသးေသးေလး လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြက တပံုတပင္နဲ႔။ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာေပါ့ေနာ္... Hello Dear! Long time no see!! အစရွိသည္ေပါ့ဗ်ာ။ ေၿပာရင္းနဲ႔မွ ကၽြန္ေတာ္မေဟသီက NUS မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခြင့္ ရထားတဲ့အေၾကာင္း၊ လာမယ့္ ဒီဇင္ဘာ ၂၆ ရက္ေန႔ စင္ကာပူ သြားေတာ့မွာ ၿဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာပဲ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ၿပီး ၁ နာရီေလာက္အၾကာမွာ Adios!! ဆိုၿပီး လမ္းခြဲလိုက္တယ္။ အေတြးေပါင္း ေၿမာက္မ်ားစြာနဲ႔ အိမ္ၿပန္လာခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဘက္က အမ်ားၾကီး စဥ္းစားေနရင္ တသက္လံုး ေနာင္တ ရေနရမယ့္ အၿဖစ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ မလိုလားေတာ့ၿပီေလ။ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္တဲ့ အားေကာင္းေကာင္း အသည္းႏွလံုးကလည္း အဆင္သင့္၊ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ထူေထာင္ႏိုင္တဲ့ လခမ်ိဳးလည္း ရရွိေနၿပီးမွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလို႔ မရဲ၀ံ့ႏိုင္ရေတာ့မွာလည္းဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ၀ံ့ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။

ဒါေၾကာင့္ေနာက္တစ္ပတ္ စေနေန႔ ညဖက္မွာ ဟိုတေန႔က ရလာတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ေလးကို ဆက္ၿပီး မေဟသီကို မနက္ဖန္ Breakfast ေကၽြးခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ခြင့္ေတာင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။ မေဟသီကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပန္ၾကားခ်က္ကို ၾကည္ၾကည္ၿဖဴၿဖဴ လက္ခံေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ရ နာရီ ခြဲေလာက္ မေဟသီေနတဲ့ လမ္းမေတာ္ လွည္းတန္းလမ္းကို သြားေခၚခဲ့ၿပီ Breakfast အတြက္ Oriental House ဆီသို႔ ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ Breakfast စားအၿပီး မနက္ ၉း၃၀ ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အင္းယ်ားကန္ေဘာင္ေပၚကိုထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ မနက္ခင္းဆိုေတာ့ လူလည္းသိပ္မရွိဘူးေပါ့။ ရဲ၀ံဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ကန္ေဘာင္ေလးက ပံ့ပိုးေပးေနသေယာင္။

ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ လမ္းအနည္းငယ္ေလွ်ာက္ၿပီး ဟုိေရာက္ရင္ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဖို႔၊ အိမ္ကို ဖုန္းအၿမဲဆက္ဖို႔ အစရွိတာေတြနဲ႔ နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ၀ယ္လာတဲ့ Boss ေဘာပန္ေလးရယ္၊ Chicken Soup စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ရယ္၊ Fancy ကဒ္ေလးတစ္ခုရယ္ေပးလိုက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀မွာ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် မေၿပာဘူးတဲ့ စကားလံုးေလးေတြ ခုန္ေပါက္ထြက္ေပၚသြားပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ၿပီေလ.. ေယာက်္ားေတြ လုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့ အရဲ၀ံ့ဆံုးေသာ အရာကို ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူစြာ လုပ္ၿပီးသြားၿပီလို႔။
(Dialogue ေတြကေတာ့ ဆင္ဆာနဲ႔ မလြတ္လို႔ အၿဖတ္ခံလိုက္ရပါတယ္ ထဲ့ေပးခ်င္ပါေသာ္လည္း ဆင္ဆာလူၾကီး မေဟသီက ခြင့္မၿပဳ...အဟီး)။

မေဟသီက ကၽြန္ေတာ္ကို အခ်ိန္တစ္ခု ေစာင့္ဖို႔၊ သူမအေနနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ အရင္တက္ခ်င္ေၾကာင္း၊ ၿပီးမွ ဒီကိစၥကို စဥ္းစားႏိုင္မည္ ၿဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ..စတာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကို နားလည္ေပးပါရန္ ေတာင္းဆိုလာပါေတာ့တယ္။ လိုရင္းေၿပာရရင္ ရဲ၀ံ့ၿခင္းရဲ႕ အေကာင္းဆံုး Certificate ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေဟသီ စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၃ ရက္ေန႔မွာ ရရွိခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀ေလးထဲက အခမ္းနားဆံုး ေန႔ေလးတစ္ေန႔ပါ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း Company က ဒါရိုက္တာကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၂၂ ရက္ေန႔မွာ မေဟသီေလာင္းေလးရွိရာ စင္ကာပူကို တစ္လ အလည္ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္ကို စိတ္ေကာက္ဖူးခဲ့တာ ဒီဇင္ဘာလ (၃၁) ရက္ေန႔ၾကီးပါ။ ႏွစ္သစ္ကူးကို သူမနဲ႔ အတူ Countdown လုပ္ဖို႔ ညေန ၆ နာရီခ်ိန္းထားတာ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အၿပင္သြားေနေတာ့ အခ်ိန္မွီ မေရာက္ႏိုင္ဘူးၿဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ေကာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကို လာမေခၚေတာ့ဘူး။ လာမေခၚေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မသြားတတ္.အဟီး။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္းၿပီး တစ္ၿခားသူေတြဆီက လိပ္စာေတြေတာင္း၊ Handphone ထဲမွာ လိပ္စာရိုက္ထဲ့ေပးၿပီး Taxi သမားကို အဲဒီလိပ္စာအတိုင္း သြားခိုင္းလိုက္တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ဗ်ာ.. ေရာက္သြားလို႔။ အဲဒီေန႔ညက Countdown လုပ္ရတာ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေန႔ေလးေပါ့ဗ်ာ။

ဒါနဲ႔ပဲ စင္ကာပူမွာရွိတုန္း ေစ့စပ္ပြဲရက္ေတြ သတ္မွတ္၊ လက္ထပ္ပြဲရက္ေတြ သတ္မွတ္္ၿပီး ရန္ကုန္ကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ၿပန္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ၾကိဳတင္သတ္မွတ္ထားတဲ့အတိုင္း
*၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄) ရက္ေန႔ကို ေစ့စပ္မဂၤလာပြဲ
*၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေမလ (၁၆) ရက္ေန႔ (ကၽြန္ေတာ္ မေဟသီရဲ႕ ေမြးေန႔) မွာေတာ့ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲေလး
ကို Sumit Parkview Hotel ၊ Yangon မွာ ေအာင္ၿမင္စြာ က်င္းပၿပီးစီး ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

“ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မေဟသီ ေပါင္းစံုၿခင္း” ကို ခင္မင္ရီးႏွီးစြာၿဖင့္ ေတာင္းဆိုထားၾကပါေသာ ကၽြန္ေတာ္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး ေက်နပ္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵၿပဳရင္း...။

ေက်းဇူးတင္စြာၿဖင့္
yu ya