“ ေနရာထိုင္ခင္း၌ ေအးခဲၿခင္း ”

သဘာ၀ေလာကၾကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ ဒါမွမဟုတ္ ၾကမ္းပိုးတစ္ေကာင္၊ ငွက္တစ္ေကာင္အတြက္ ေနရာတစ္ေနရာဟာ အၿမဲလိုအပ္ေနပါတယ္။ ေၿခသလံုးအိမ္တိုင္သမားေတြ အတြက္ေတာင္ လမ္းမေတြေပၚက အလြတ္ေတြက စကၠန္႔တိုင္း ခဏတိုင္းအတြက္ ေနရာေတြ ေပးေနရတယ္ေလ။ ယုတ္စြအဆံုး MRT Station မွာ ေစာင့္ေနရတာကစလို႔ ေပါင္မုန္႔၀ယ္ဖို႔ တန္းစီေနရသည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရာတစ္ေနရာ ရွိေနရတယ္၊ အလြတ္တစ္ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရေနတာပဲမဟုတ္လား။

ခင္ဗ်ားအေနအထားနဲ႔ စိတ္ခံစားမႈအပါအ၀င္ေပါ့ဗ်ာ ဘယ္ေလာက္ ေနရာ အက်ယ္အ၀န္းလိုအပ္ပါလဲ။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ကေရာ .. ေတြးၾကည့္ရင္ သိပ္တိက်တဲ့ ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။ စၾက၀ဠာၾကီးဟာ သိပ္က်ယ္လြန္းတယ္ မဟုတ္လား။ ကမာၻဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခြဲတမ္းရတယ္။ ေဟာဒီမွာ လူေတြ၊ ေဟာဒီမွာ ငါးေတြ၊ ေဟာဟိုမွာ ငွက္ေတြ။


ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္ထဲမွာ ဗိသုကာတစ္ေယာက္လို ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေနရာလြတ္ကို ၾကည့္ေနခဲမိေသးလား။ ဘယ္ေနရာကို ဘယ္လိုေပါ့ဗ်ာ၊ ဟိုဟာေတြး ဒီဟာၿဖည့္ေပါ့။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ္ပိုင္ေနရာလြတ္ေတြ ရွိသေရြ႕ ေပါ့။ ဒီေနရာမွာ မေမ့သင့္တာက ခင္ဗ်ားေနရာနဲ႔ ထိစပ္ေနတဲ့ အၿခားေနရာေတြဟာ ခင္ဗ်ားေနထိုင္မႈကို ထုဆစ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာပါပဲ။ ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ားေနရာရယ္ အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္ရယ္ေပါင္းမွ ေနရာထိုင္ခင္း ၿပည့္စံုတယ္လို႔ ယူဆမိတာပါ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အိမ္ၿခံရယ္ ပရိေဘာဂေတြကို ေနရာထိုင္ခင္းလို႔ သတ္မွတ္မွာပဲ။ ဒါကလည္း တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ကိစၥေပါ့ေလ။

ဒီေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ခင္ဗ်ားကို အေႏွာက္အယွက္ ၿဖစ္ေကာင္းၿဖစ္ေစမယ့္ အရာေတြ ရွိေကာင္းရွိေနမွာပါ။ ကားဟြန္းသံၿဖစ္ၿဖစ္ အသားကင္နံ႔ေတြပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ ေခြးေဟာင္သံပဲၿဖစ္ၿဖစ္ တစ္ခုခုေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ ေမ့ေနေလာက္တာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေၿပာဦးမယ္၊ အဓိက ကလည္း အဲ့ဒါပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနရာမွာ က်က်နန စိတ္လိုလက္ရ ေနလို႔ရေနတာ ခင္ဗ်ားတို႔ေနရာထိုင္ခင္းကိစၥပါပဲ။

ခင္ဗ်ားတို႔ ေနထိုင္မႈကို ဘာေတြက ေထာက္ပံေနတာလဲ၊ ေတြးၾကည့္ၿပီးၿပီလား။ ဘေလာ့ေလးေတြ သြားလည္ၿပီး တခစ္ခစ္နဲ႔ သေဘာက်တာပါမယ္၊ ဖြင့္ထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာက လည္ေနတဲ့ ပန္ကာသံေတြပါမယ္၊ Gtalk ကေန တတုန္တုန္ၿမည္လာတဲ့ chatting အသံေတြပါမယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက သီခ်င္းသံေတြ ပါခ်င္ပါမယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံမ်ား မိုးရြာလို႔ ေရက်သံကေတာင္ ခင္ဗ်ားေကာ္ဖီပူပူေလးကို အရသာ ထပ္ၿဖည့္လိုက္ေသးတယ္မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားသတိမရဘဲနဲ႔ေတာ့ ဒါေတြဟာ သိပ္သိသာတာခ်ည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ အဲဒါေတြမရွိဘဲနဲ႔ ေနဖို႔ သိပ္မလြယ္ဘူး။ အဆိုးဆံုးေတြထဲမွာေတာင္ မထင္ရွားႏိုင္တဲ့ အေသးအမႊားေလးေတြဟာ တန္ဖိုးၾကီးတယ္လို႔ ၿမင္တယ္ေလ။ ရြဲ႕ ေစာင္းသြားေအာင္ေတာ့ သိပ္ခ်ဲ႕ ၾကည့္စရာေတာ့ မလိုဘူးေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္မႈထဲ အေတာ္ေလး မရိုးမရြၿဖစ္ရတဲ့ေန႔ေလးကို သတိရေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ထိုင္တယ္ထတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္တယ္၊ စာဖတ္တယ္၊ ေတြးတယ္၊ အိပ္တယ္၊ ဒါပံုမွန္ပဲ။ ထူးၿခားတာေတာ့ မရွိဘူး။ ေနရာထိုင္ခင္း တစ္ခုထဲမွာေနတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မလွမ္းမကမ္း ၿမင္ကြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ရရွိထားတဲ့ အေရာင္ေလးေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ယိမ္းယိမ္းႏြဲ႔ႏြဲ႔ ၿမက္ခင္းစုေလးေပါ့။ သူဆီက အသံေတြလည္း ရခဲ့တယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားတဲ့ ၿမက္ပင္ကေလးေတြေပါ့။ မရွိေတာ့ဘူး။ ေၿမစာေၿမခဲေလးေတြပဲ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဒါ ဘာအတြက္မွ ထူးဆန္းမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတစ္ေန႔လံုး ဘယ္လိုမွ ေနလို႔မရဘူး၊ သြားကိုက္ေနသလိုလို၊ ေခါင္းအံုေနသလိုလို။ တစ္ခုခုလိုအပ္လာၿပီဆိုရင္ ေသးေသးေလးကအစ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ ဆိုင္တာခ်ည္းပဲလို႔ ထင္ၾကတာပဲေနာ္။ အဲဒီေန႔ ဘာမွကို လုပ္လို႔မရဘူး။ ေတြးလို႔မရဘူး။ စာဖတ္လို႔မရဘူး။ အဲဒီ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ ၿမက္ပင္ေလးေတြ အကူအညီနဲ႔ ေနထိုင္ေနရတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သက္ဆိုင္ေနခဲ့မွန္းေတာ့ ဘာမွ မရွိေတာ့တဲ့ ေနရာအလြတ္ကေလးကို ရင္ဆိုင္မိလိုက္မွ သိလိုက္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ၿပန္လာစိုက္သြားတာ ေတြ႔ေတာ့မွ နည္းနည္းေနသာထိုင္သာ ရွိသြားတယ္။ အဲဒါပါပဲ။

ညေနေရာင္ေတာက္ေနတဲ့တိမ္ေတြက ခင္ဗ်ားကို ၿမဴဆြယ္လို႔မရရင္ေတာင္၊ လေရာင္က ခင္ဗ်ားစိတ္ကို ဆြလို႔မရသည့္တိုင္ေအာင္၊ တတုန္တုန္ၿမည္ေနတဲ့ Gtalk ကလူေတြကို မခ်က္ခ်င္သည့္တိုင္ေအာင္ ခင္ဗ်ားပတ္၀န္းက်င္မွာ ခင္ဗ်ားေနထိုင္မႈကို ေထာက္ပံ့ေပးေနတဲ့ ေနရာထိုင္ခင္းရွိေနမွာပါ။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားသြားထဲမွာ မရိုးမရြေလး ၿဖစ္ေနမလားပဲ။ ဒါမွ မဟုတ္ ခင္ဗ်ား လက္လွမ္းမမွီႏိုင္တဲ့ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာတစ္ေနရာမွာ ယားစိစိေတာ့ ၿဖစ္ေနဦးမယ္။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ခင္ဗ်ားဟာ ေနရာတစ္ေနရာမဟုတ္ တစ္ေနရာမွာ အၿမဲရွိေနမွာပဲ မဟုတ္လား။

ဆႏၵမြန္ၿဖင့္
yu ya